10. Birkt 

Om elk misverstand te voorkomen, hebben ze een bordje aan de voorkant gespijkerd. ‘Kantoor’ staat er op, zodat niemand twijfelt aan wat ooit de functie van het krakkemikkige bouwsel moet zijn geweest.
Het staat er verloren en verlaten bij op een lapje gras in de zuidwestelijke uithoek van bedrijventerrein Isselt, alsof de gebruikers halsoverkop de benen hebben genomen. Een gammel bureau, een tot op de draad versleten draaistoel, door het vocht kromgetrokken opbergmappen, halfvergane jaloezieën, een kapotte radio, blootliggende stopcontacten, losse snoeren en een hoop amper definieerbare rotzooi, maar nergens kun je uit afleiden wie het Kantoor ooit hebben bemand. Zie verder: De stadsbron 10  (febr. 21)

11. Hooglanderveen

Het tuinpad van de vader van Wim Sonneveld is in Hooglanderveen een doorsteekje van het oude dorp naar het nieuwe Vathorst. Een sluippaadje. Het station ligt binnen handbereik. Dat station Vathorst had evengoed of misschien zelfs nog wel beter station Hooglanderveen kunnen heten, want het – in carnavalstijd zo genoemde – Turfgat ligt al ruim anderhalve eeuw aan de spoorlijn van Amersfoort naar Zwolle en Vathorst komt net kijken. Zie verder: De stadsbron 11 (maart 21)

12. Elisabeth groen

Terwijl her en der in Amersfoort de bomen door mensenwerk bij bosjes omvallen, heeft de stad er toch maar mooi een park bij gekregen. Wat er aan de westrand aan groen wordt opgeofferd ten faveure van een zwaar omstreden rondweg komt er als het ware aan de oostflank weer bij.
Het mag dan twintig miljoen euro hebben gekost om het ziekenhuis en de ‘zusterflat’ te slopen en het terrein opnieuw in te richten, dan heb je ook wat. Een vertelplaats, graslanden, hagen, plukjes bos, speelheuvel, pad van vlonders, her en der poelen, alles is uit de kast gehaald om de wandelende en spelende mens de ruimte te geven. Er was aanvankelijk sprake van de bouw van enkele honderden huizen, maar die verdwenen uit beeld om plaats te maken voor tekentafelgroen. Zie verder: De stadsbron 12 (april ’21)

13. Vier seizoenen, de cirkel is rond.

In twaalf afleveringen namen fotograaf Rob Gerritsen en verslaggever Robin Bruinsma de trouwe bezoekers van de Stadsbron mee langs de randen van de stad. De rondgang begon vorig jaar in de maand mei met het nieuwe buurtje Amersfoort Buyten op de plek van de gesloopte joodse psychiatrische instelling Sinaï, vlakbij het nationaal monument Kamp Amersfoort, en eindigde in april met het nieuwe stadspark Elisabeth Groen en Beekdal.

Deze dertiende editie is een toegift, een variatie in vier seizoenen, het slotakkoord van een ode in woord en beeld aan een stad met veel gezichten. Let op het schitterende herfstlicht in Birkhoven, het witte tapijt rond de St. Josephkerk in Hooglanderveen, bloeiende klaprozen aan de voet van de Berg van Smink en chillende jongeren op de oevers van de enige verkoeling biedende Eem.
Kijk ook nog eens naar de reusachtige haspels die als eigentijdse kunstwerken een strook niemandsland in de Birkt kleur gaven op een grijze, kletsnatte dinsdagochtend in februari. Vanaf augustus zullen we over de rand gaan, naar onze buren. Zie verder: De stadsbron 13 (mei  ’21)

 

Over de rand

1. La Balise

Ineens stond de voor Amersfoortse begrippen kolossale woontoren er. Twee jaar had de bouw ervan geduurd. De creatie van Ashok Bhalotra, bedenker van Kattenbroek, kreeg bij de oplevering in 2006 de toepasselijke naam La Balise, Frans voor ‘het baken’. Waar op dit moment bewoners in het verzet komen tegen massale hoogbouw in de Liendert bleef het destijds muisstil.
La Balise vormt meer dan het uitroepteken van vinexwijk Nieuwland. Het 64 meter hoge gebouw met 56 appartementen, verdeeld over negentien woonlagen, is wat de Onze Lieve Vrouwetoren vijf en een halve eeuw was geweest: de blikvanger voor iedereen die vanuit welke richting dan ook Amersfoort nadert.
Het uitzicht vanaf het dak is ronduit fenomenaal. Om daar te komen, heb je aardige bewoners nodig. Harm Verbeek en Chris Latumahina ontvangen de Stadsbron met koffie en gevulde koeken in hun levendig ingericht penthouse met op een strategische plek een telescoop die keer 80 vergroot. Als je daar doorheen naar de Lange Jan kijkt, weet je, letterlijk, hoe laat het is. Harm en Chris, al 45 jaar samen, wonen er nu drie en een halfjaar en zijn verslingerd geraakt aan het magnifieke panorama dat nooit verveelt en met de seizoenen van kleur wisselt. Zie verder: De stadsbron Over de rand 1 (juli  ’21)

2. Afas

En dan nog, dan nog doet u er, mocht uw nieuwsgierigheid zijn geprikkeld, goed aan om er zelf eens een kijkje te nemen. U vraagt zich misschien af: wat moet ik in het kantoor van een softwaregigant als AFAS? In dat kantoor heeft u niets te zoeken (als u geen werknemer of klant bent), maar het AFAS Experience Center is zoveel meer dan een gebouw met werkplekken voor 550 medewerkers.
Een mooie gelegenheid om zelf van de ene in de andere verbazing te vallen, dient zich vanaf 25 september aan. Op die zaterdag gaat 14 de musical in première in het 850 stoelen tellende AFAS Theater, ondergebracht in de glazen koepel die een onlosmakelijk en publiek toegankelijk onderdeel vormt van de tot de verbeelding sprekende creatie van architect Steef van der Veldt. Zie verder: De stadsbron Over der rand 2 (sept.  ’21)

3. Zevenhuizen

Maas van Gulik nam de boel (kippen, wat varkens en zestien melkkoeien) midden jaren 70 over van zijn vader, een jaar nadat Hoogland als zelfstandige gemeente ter ziele werd gedragen en Zevenhuizen bij Bunschoten werd gevoegd.
,,Ik ben in 1953 op deze plek geboren, dat was toen dus nog Hoogland. Ik ging in Bunschoten naar school en naar de kerk.’’
In die tijd stond de boerderij nog vrank en vrij in de maagdelijke polder, van expansiedrift bij Bunschoten in het noorden en Amersfoort in het zuiden was nog lang geen sprake. Maas van Gulik: ,,Met tachtig melkkoeien en veertig stuks jongvee red je het niet. Iedere boer hier in de omtrek moet er iets bij doen om het hoofd boven water te houden.’’ Zie verder: De stadsbron  Over de rand 3 (okt.’21)

4. Soesterberg

Veertien jaar na het vertrek van de Amerikanen werd vliegbasis Soesterberg vanwege bezuinigingen op de defensiebegroting gesloten. Vanaf dat moment, in 2008, vonden er in de gemeentehuizen van Soest en Zeist en bij de provincie Utrecht voortdurend debatten plaats over de toekomst van het gebied. Te langen leste werd gekozen voor natuur, cultuur en recreatie. Om de noodzakelijke aanpassingen te kunnen financieren, zouden er ook woningen moeten komen, om precies te zijn in de zuidelijke rand, grenzend aan Soesterberg-Noord.
Terwijl het Utrechts Landschap aan de slag ging met de natuur en de aanleg van wandel- en fietsroutes en bovendien in 2014 het prachtige Nationaal Militair Museum kon worden geopend, moet de eerste steen voor de woningbouw nog worden gelegd. Zie verder: De stadsbron  Over de rand 4 (nov.’21)

 

Niet verschenen stukjes stadsrand in de stadsbron.

Recreatie langs de Eem

 

 

 

 

 

Langs de Laak

Bijna 40 geleden was de Laak niet veel meer dan een grote sloot die tussen de weilanden door liep. Je kon hier ver kijken, er waren alleen een paar boerderijen, wat houtwallen en bomen langs de weg. De berg van Smink was er ook al, maar je zag vooral zand, de berg was niet begroeid zoals nu. 

 

 

Laak-Zuid

Het is niet meer voorstellen hoe het er hier vroeger uit zag. Er zijn nog een paar plekken herkenbaar aanwezig, zoals de houtwal bij de Duisterweg, maar het oude beeld reconstrueren lukt niet meer.

 

 

Bunschoten